Etiquetas

sábado, 27 de noviembre de 2010

CONTIGO NO SÉ LUCHAR

pues no me amenazas

no me arrastras con tus exigencias

no me ciegas ante el mundo

no me pierdes en tus ansias

no me dejas el corazón vacío

ni vacía mi vida entera.


Contra tí no estoy preparado,

amor, pues ni siquiera

sabía que en mí morarías,

conocía tu existéncia.


Es fácil odiar el deseo,

rechazar

su falsa máscara de alegría,

su efímera belleza.


Pero contigo no sé qué hacer,

amor, ¿de dónde sales?

amor, ¿a dónde me llevas?

amor por el fruto prohibido

que puedes romper mis promesas.


Intentemos llegar a un acuerdo:

yo te siento

tú me llevas

de tu mano por la vida

con una sonrisa en los labios,

con la imaginación despierta,

con la alegría en los ojos,

con una risa sincera.


Y deja que me enamore

más no se lo digas a ella:

sigue siendo el fruto prohibido,

sigue siendo mi promesa.


Amor, nunca más me dejes

pues me acecha la tristeza

de saber que sólo siento

una ilusión pasajera

un engaño de mi mente,

de mis sueños una estela.

1 comentario:

  1. Amb aquest poema (que té ja molts anys) vaig apendre vàries coses. Una és que era capaç d'enamorar-me, cosa que fins llavors no tenia clara. L'altra és fins a quin punt pot arribar l'amistat. No existeixen paraules, ni tan sols poemes, per agraïr-la.
    També vaig apendre que hi ha coses que es pensen, però que no es diuen.
    Malgrat això, mai oblidaré que aquell dia ella va ballar per mi, i que l'univers es va posar per uns moments en pausa.

    Ara, com els axius secrets del pentàgon, els delictes i els pecats han prescrit. Espero que disfruteu del poema.

    ResponderEliminar